Preparatyka i elementy syntezy organicznej

Na przełomie XIX i XX wieku synteza organiczna wyodrębniła się jako dziedzina chemii, a jej sukcesy opierały się głównie na osiągnięciach praktycznych (barwniki, leki, tworzywa), mniej natomiast na ścisłych prawach i ugruntowanej teorii. Wykorzystanie postępowania syntetycznego w celu uzyskania absolutnego dowodu struktury związków naturalnych, umożliwiające również między innymi szersze zrozumienie procesów biologicznych, podniosło naukową i poznawczą rolę syntezy organicznej. Utylitarny w dużej mierze charakter syntezy przez długi czas ciążył na dydaktyce preparatyki organicznej. W ćwiczeniach praktycznych kładziono nacisk na reakcje, na których opierały się podstawowe procesy technologiczne, jak nitrowanie, sulfonowanie, diazowanie, estryfikacja i inne.
Obecnie, w wyniku zmiany programu studiów, student wkracza do pracowni zaznajomiony z podstawowymi zagadnieniami techniki laboratoryjnej i teorii chemii organicznej, zmianie uległa także idea pracowni.
Treści zaprezentowane w niniejszym podręczniku mają być odbiciem tego podejścia i powinny ułatwiać wyrobienie poglądu na każde zagadnienie syntetyczne, niezależnie od tego, czy dotyczy ono reakcji stanowiącej podstawę procesu technologicznego, czy też specyficznej syntezy pozwalającej na odtworzenie w laboratorium cząsteczki produktu o określonej budowie. Przedstawiony materiał ma na celu ułatwienie tego zamierzenia na każdym etapie prowadzonej syntezy, a więc przy ustalaniu celu pracy i metody postępowania, podczas kontrolowania biegu procesu, wyodrębniania, oczyszczania i ustalania tożsamości produktów, włącznie ze strukturą i stereochemią.